Gdy pisarz czuł potrzebę kaligraficznego wyżycia się, tworzył litery, które mogą dziś wpuścić w maliny niejednego genealoga. Na zdjęciu w ostatniej linijce występuje Lucie Ozimek mimo, że wygląda jak Hzimek. Wyżej jednak jest jej matka Marie, a na kolejnym zdjęciu ojciec Sebastian. Jednak dla pełnego obrazu mamy jeszcze podpis Marie […]
archiwum
7 wpisów
Niemieckie aktoznawstwo (także – nauka o aktach; Aktenkunde, Aktenlehre) jest częścią nauk pomocniczych historii, na którą – ze zrozumiałych względów – kładzie się o wiele większy nacisk niż na dyplomatykę (tj. naukę o dokumencie średniowiecznym). Dziedzina ta zajmuje się formami i procesem powstania późnośredniowiecznych i nowożytnych akt, koncentrując się na […]
Na wstępie należałoby zdefiniować główny przedmiot aktoznawstwa, czyli akta w ujęciu niemieckim (co nie oznacza, że odbiegającym znacząco, lub w ogóle od ujęcia polskiej archiwistyki)1 . Akta (w liczbie mnogiej) – na podstawie Polskiego Słownika Archiwalnego z 1974 r.2 – to dokumentacja twórcy zespołu powstała w wyniku jego działalności, utrwalona […]
Najstarsze formaty arkuszy były zbliżone do wymiarów sita czerpaka i osiągały zwykle wymiary ok. 40 x 50 cm. Arkusz taki był następnie składany wpół, tworząc 2 karty (4 strony). Jeśli karta nie była zaginana, ale zapisana od razu na całej powierzchni, nazywamy to sposobem dokumentowym (Patentweise). Folium (Folio) – arkusz […]
s. – 1. sine – bez; siehe – zobacz S. – 1. Sanct (też St.) – święty; 2. Secretair – sekretarz; 3. Seite – strona s. a. – sine anno – brak roku, bez podanego roku S. C. – Senioren Convent – konwent seniorów s. d. – 1. sine dato – brak daty, bez daty; […]
Zaczęto stosować go w całej Europie w XVII-XVIII wieku. Celem było uzyskanie dodatkowych dochodów skarbu państwa. W zależności od rodzaju rozpatrywanej sprawy, stosowano zróżnicowane taryfy, co oznaczano odpowiednim stemplem w górnej części karty. Tego rodzaju papier musiano zawsze stosować, gdy osoba prywatna zwracała się do urzędu państwowego, jak również, gdy […]
Pisma otwarte (litterae pattentes) Cechuje je wola publikacji nadawcy, który zamierza dotrzeć do szerokiego grona odbiorców (upublicznić treść) przy czym może wskazywać na pojedynczego adresata. Jeśli pismo takie zawiera dodatkowo środki uwierzytelniające, wówczas zmienia się ono w kierunku dokumentu ustanawiającego prawo (zachowując podstawowe formy pisma). Stosowanie takich form przez rządzących […]